- نوشته شده توسط: تالین ساهاکیان
رقص و جنگ خرس‌ها، تفریح و سرگرمی با خون!
در کشور پاکستان، هر سال شکارچیان تعدادی خرس مادر را شکار می‌کنند و فرزندان آنها را به اسارت می‌گیرند. هر لحظۀ زندگی کوتاه این خرس‌ها که بیشتر از ۸ سال عمر نمی‌کنند پر از رنج است. آنها که در سن خیلی پایین از نعمت مادر و آزادی و طبیعت محروم شده‌اند، برای رقصیدن تربیت می‌شوند. دندان‌های نیش آنها را می‌شکنند، ناخن‌هایشان را کوتاه می‌کنند، حلقه‌ای در بینی‌شان می اندازند و فک‌شان را برای نصب دهان‌بند سوراخ می‌کنند.
هر روز جمعیتی برای تماشای "رقص" این موجودات نگون‌بخت معرکه می‌گیرند و مبلغی به "صاحب" خرس پرداخت می‌کنند ولی قضیه به اینجا هم ختم نمی‌شود. معمولاً این خرس‌ها پس از رسیدن به بلوغ کامل برای سرگرمی دیگری به نام "جنگ خرس‌ها" استفاده می‌شوند. در این معرکه‌گیری‌ها، مردم چند سگ "تربیت شده برای جنگ" را که اگر نگون‌بخت‌تر از خرس‌ها نباشند، خوشبخت‌تر هم نیستند به جان خرس زنجیر شده می‌اندازند. این جنگ‌ها به زخم‌ها و آسیب‌های شدید در سگ‌ها و خرس و حتی مرگ سگ‌ها ختم می‌شوند...
پس از مرگ هر خرس، مردم دوباره به کوه‌ها می‌روند و پس از کشتن یک خرس ماده، توله‌اش را به اسارت می‌گیرند و چرخهٔ ستم از نو شروع می‌شود. این در حالی است که خرس‌های هیمالیا و خرس‌های آسیایی در خطر نابودی نسل هم هستند. البته جنگ خرس‌ها در کشور پاکستان ممنوع است ولی اجرای این قانون چندان جدی گرفته نمی‌شود. از چند دهه پیش، سازمان‌های حقوق حیوانات و از جمله سازمان بین المللی "World Animal Protection" تلاش می‌کنند به خرس‌های پاکستان کمک کنند:
• آنها تعدادی پناهگاه برای خرس‌ها ساخته‌اند و تعدادی از خرس‌ها را آزاد یا خریداری کرده و در این پناهگاه‌ها پناه داده‌اند.
• آنها ازمسجدی به مسجد دیگر می‌روند و سعی می‌کنند مردم را راضی کنند از این خشونت پشتیبانی نکنند.
• آنها تا کنون حمایت بسیاری از مقامات محلی را جلب کرده‌اند و مقامات دولتی را راضی کرده‌اند نظارت بیشتری بر قانون ممنوعیت جنگ خرس‌ها داشته باشند.
• آنها مرتب جاهای مشکوک را زیر نظر می‌گیرند تا موارد جنگ خرس‌ها را پیدا و گزارش کنند.
• آنها در تلاش هستند با مذاکره با لابی‌ها قانونی برای ممنوعیت مالکیت خرس و یا لااقل ممنوعیت رقصاندن خرس‌ها در پاکستان تصویب کنند.
• آنها با پیشنهاد کار یا موقعیت‌های بهتر سعی می‌کنند صاحبان خرس‌ها را راضی کنند دست از این کار بردارند و خرس‌های اسیر را به فعالان حقوق حیوانات تحویل دهند.
در نتیجۀ این تلاش‌ها، تعداد قربانیان جنگ خرس‌ها از ۳۰۰ عدد در سال ۲۰۰۰، به ۴۰ عدد در سال ۲۰۱۴ رسید.
البته رقصاندن و حتی جنگ خرس‌ها منحصر به کشور پاکستان نمی‌شود. در کشورهایی مثل هند و اوکراین نیز این سرگرمی خون و خشونت هنوز برچیده نشده است.
به امید روزی که هیچ حیوانی اسیر زیاده‌خواهی و خون‌خواهی انسان‌ها نباشد...