- نوشته شده توسط: تالین ساهاکیان
مسابقات سگدوانی
سگهای گریهوند، معروف به سگهای بادپا یا سگهای باد، دومین حیوانات سریع دنیا هستند (یوزپلنگها مقام اول را دارند). این سگهای شکاری پاها و بدن کشیده و لاغر دارند و میتوانند تا ۸۰ کیلومتر در ساعت بدوند. متاسفانه همین قابلیت آنها مایهٔ درد و رنج آنها شده است چون توجه موجود دوپا را به خود جلب کرده است. از سگهای گریهوند در مسابقات سگدوانی استفاده میشود این مسابقات عمدتاً در بریتانیا، ایرلند، استرالیا، آمریکا و حتی گاهی در آسیای جنوبی و اسپانیا برگزار میشوند.
این سگهای فوقالعاده عاطفی و آرام در بیشتر نقاط دنیا حیوانات خانگی محسوب نمیشوند بلکه جزو حیوانات کار طبقهبندی میشوند. آنها در شرایط نامطلوب پرورش و آموزش داده میشوند تا در مسابقات شرکت داده شوند و برای صاحبان خود پول و شهرت به ارمغان بیاورند! بیشتر آنها غیر از زمانهای دویدن در قفسها نگهداری میشوند. این در حالی است که این حیوانات فوقالعاده ورزشکارند و نیاز به فعالیت مداوم دارند. برای افزایش قابلیت سگها بعضی از مربیان به آنها گرسنگی میدهند یا از مواد دوپینگ برای آنها استفاده میکنند.
وقتی در قفسها باز میشود، آنها چنان میدوند که انگار فردایی وجود ندارد. آنها منحنیهای میدان مسابقه را با سرعت بیش از ۷۰ کیلومتر پشت سر میگذارند و گاهی به شدت آسیب میبینند.
معمولاً عاقبت بسیار بدی در انتظار سگهای شکست خورده یا زخمی است. تعدادی از آنها به سولههای مرگ سپرده میشوند و تا چند ساعت کشته میشوند، تعدادی از آنها سمخوار میشوند یا زیر ضربههای چوب کشته میشوند و تعدادی دیگر از درختان به دار آویخته میشوند.
سگهای گریهوند تنها قربانیان مسابقات سگدوانی نیستند. بیشتر مربیان برای آموزش سگها از طعمههای زنده استفاده میکنند. چند سال پیش، یکی از گزارشگران تلویزیون استرالیا با دوربین مخفی از نحوهٔ آموزش سگهای گریهوند با استفاده از طعمههای زنده فیلمبرداری کرد. این فیلم، بچهخوکها و خرگوشهای خونینی را نشان میداد که روی خطهای میدان مسابقه کشیده میشدند و جیغ میزدند. بعد از پخش این فیلم بود که در استرالیا تحقیقاتی در مورد مسابقات سگدوانی آغاز شد ومشخص شد ابعاد نقض حقوق حیوانات در این مسابقات حتی از آنچه در این فیلم به نمایش گذاشته شده بود وخیمتر و گستردهتر است. به این ترتیب، برای اولین بار در ابعاد گسترده پرده از زندگی و مرگ سگهای گریهوند برداشته شد و افکار عمومی بیش از پیش متوجه خشونت و حیوانستیزی پشت مسابقات سگدوانی شدند. پس از آن، برگزاری مسابقات سگدوانی و پرورش سگها به این منظور در برخی از نقاط استرالیا و ۴۰ ایالت آمریکا و برخی کشورها و نقاط دیگر دنیا ممنوع شد و تلاش برای ممنوعیت آن در سایر نقاط هم ادامه دارد.